Het was echt herfstweer, met een grijze hemel en gele blaadjes aan de berken. De 40 deelnemers werden opgesplitst in twee groepen. Kees deed een standaard wandeling en André ging voor de wandeling naar de Van Limburg Stirum-vallei. Huib was helaas door ziekte verhinderd, maar gelukkig kon André invallen.
De groep André liep eerst richting het zweefvliegveld en via de Narcissenkrocht - de bollenteelt in de jonge, kalkrijke duinen heeft nooit veel voorgesteld - naar de Haasvelder Kijkberg. Die heuvel - volgens het fraaie boek 'Lezen in het Duin' 22 meter hoog - werd beklommen voor het fraaie uitzicht.
De kardinaalsmuts kleurt prachtig rood. Kees peuterde één vruchtje met een zakmes open. Onder het vergrootglas was de geelgroen kiem al zichtbaar, een vooruitblik op het voorjaar. Maar zover is het nog niet. De wintergasten zijn gearriveerd. Groepen ganzen vlogen gakkend over in V-vorm, echt zo’n aankondiging dat het einde van het jaar nadert.
De groep André door ging naar de Van Limburg Stirum vallei, of liever Van Limburg Stirum meer. Want door de overvloedige regenval in 2024 staat het zuidelijke gedeelte van de vallei vol water.
De groep Kees vervolgde de weg via het Kabouterdorp naar de Groene kijkberg. Die geeft een fraai uitzicht over het Vogelenveld. Het lijkt net een Afrikaanse savanne. Een grote groep kramsvogels streek neer op de meidoorns onderaan de helling. Even een moment genieten van het uitzicht en de rust.
Daarna ging het verder richting Oosterkanaal. De geluksvogels die vooraan liepen, zagen een houtsnip opvliegen uit de boomsingel langs het Vogelenveld. Op een helling langs het Oosterkanaal was een mol zich aan het voorbereiden op de winter: er lag een hele reeks verse molshopen. Intussen vloog een familie staartmeesjes van boom naar boom. Paddenstoelen waren er ook; vooral opvallend waren de grote parasolzwammen.
De groep Kees was na twee uur weer terug bij de ingang. De groep André deed er bijna een uur langer over, maar die hadden dan ook een tocht gemaakt van 9,5 km.